Nie wszyscy przyjmujemy i kodujemy wiadomości w ten sam sposób. Każdy z nas
odruchowo uaktywnia preferowany zmysły i w ten właściwy sobie sposób odbiera
i przekazuje informacje. Preferowany kanał sensoryczny determinuje naszą osobistą strategię uczenia się. Ludzie odbierają dobiegające do nich informacje za pomocą trzech podstawowych kanałów sensorycznych: wzrokowego, słuchowego, kinestetycznego.
Badania prowadzone nad stylami przetwarzania informacji wykazują, że:
- około 30% ludzi zapamiętuje trzy czwarte tego, co usłyszy,
- około 40% zapamiętuje trzy czwarte z tego, co przeczyta lub zobaczy,
- około 15% najlepiej uczy się dotykowo,
- około 15% z nas uczy się poprzez ruch, działanie.
Charakterystyka wzrokowca:
– często pamiętają twarze, ale nie pamiętają imion;
– chętnie robią własne notatki;
– ich pismo jest zwykle czytelne i przejrzyste, stosują prawidłowe odstępy i kształt liter;
– mają bujną wyobraźnię i potrafią kreować w wyobraźni szczegółowe obrazy;
– posiadają zdolność do myślenia obrazowego;
– chętnie wykonują w głowie operacje przestrzenne;
– kiedy się uczą, nie zwracają uwagi na odgłosy, ale ich uwagę może zakłócić bałagan i ruch;
– zwykle wodzą wzrokiem za nauczycielem;
– ich wypowiedzi są na ogół dobrze przemyślane i z góry zaplanowane;
– chętnie zapisują swoje myśli i lubią robić listy „to do…”;
– posiadają wrodzoną umiejętność czytania diagramów, map, schematów, tabel.;
– dobrze rozpoznają kolory i umiejętnie je ze sobą komponują;
– gdy wzrokowiec się nudzi i jest nieaktywny, wpatruje się w dal, rysuje lub znajduje
sobie coś do oglądania.
– wzrokowcy często są zamknięci w sobie;
– ich emocje zdradza mimika;
– kiedy wpadają w złość, „zabiliby wzrokiem”, łatwo płaczą, a kiedy są w dobrym humorze, szeroko się uśmiechają;
– dbają o swój wygląd;
– na ogół są bardzo schludni i cenią sobie porządek;
– muzyka ich nie wzrusza, ale na sztuki plastyczne reagują żywo, interesują się więc
malarstwem, plakatem, grafiką, rzeźbą;
– mają wrodzoną zdolność do szczegółowej analizy dzieł plastycznych;
– wzrokowcy nie mówią dużo, chętnie stosują metafory;
– łatwo tracą uwagę i cierpliwość, gdy zmusza się ich do dłuższego słuchania;
– często źle dobierają słowa i są zbyt bezpośredni;
– wzrokowca łatwo rozpoznasz po jego języku; będzie używał podobnych wyrażeń: widzę teraz, jak to zrobić; nie widzę tego; teraz to jest dla mnie jasne; to jest dla mnie mało przejrzyste; to wygląda całkiem nieźle; nie widzę celu tej rozmowy.
Charakterystyka słuchowca:
– słuchowiec pamięta, co usłyszał, a nie to, co widział, czy robił;
– schematy, plansze, mapy mentalne na nie wiele mu się zdadzą;
– często ma poważny problem z ortografią, rozpoznaje bowiem słowa poprzez wymówienie poszczególnych głosek;
– również nauka pisania początkowo sprawia mu spore trudności;
– słuchając wykładu, cicho powtarza słowa wykładowcy lub potakuje głową:
– zapamiętanie następuje poprzez głośne powtarzanie materiału;
– słuchowiec myśli słowami i dźwiękami;
– wypowiada się po cichu i nie zwraca uwagi na detale;
– charakterystyczne dla niego jest „głośne myślenie”, nucenie pod nosem, powtarzanie poleceń, sprawiających mu trudność;
– lubi rozmawiać ze sobą lub innymi o konkretnych sytuacjach;
– często na głos rozważa wszystkie za i przeciw;
– wypowiadając się, chętnie stosuje długie, powtarzające się opisy;
– niezależnie od nastroju dużo mówi;
– w złości ma skłonności do wybuchów krótkotrwałych słowotoków;
– swój stan emocjonalny wyraża nie tylko poprzez słowa, ale również, a nawet
wręcz przez barwę głosu, prozodię, tempo;
– wrażliwość na dźwięki pozwala mu właściwie odczytać emocje, zdradzane przez dźwiękowe komunikaty niewerbalne, towarzyszące wypowiedzi jego rozmówcy;
– słuchowiec nadaje się na powiernika, lubi słuchać, często jednak przerywa rozmówcy,
by wtrącić swoje zdanie;
– gdy poznaje nowych ludzi, dobrze zapamiętuje imiona, ale zapomina twarzy;
– nie dba o swój wygląd;
– jeżeli chodzi o sztukę, to zdecydowanie preferuje muzykę, na którą jest bardzo
wrażliwy, ale mimo tego, że sztuki plastyczne mniej go poruszają zawsze można liczyć na
jego udział w dyskusji;
– analizując dzieło sztuki, zwykle pomija istotne szczegóły, ale potrafi spojrzeć na dzieło holistycznie;
– inteligencja muzyczna jest łatwa do usłyszenia w języku słuchowca: to brzmi nieźle,
żyją w harmonii, on jest taki głośny, muszę to usłyszeć, muszę się w to lepiej wsłuchać, jesteś zbyt hałaśliwy.
Charakterystyka czuciowca/kinestetyka:
– uczy się przez ruch, wrażenia skórne (dotyk, nacisk, temperatura), wykonywanie i bezpośrednie zaangażowanie;
– pamięta to, co zrobił, a nie to, co zobaczył, czy usłyszał;
– ma istotnie ograniczoną wyobraźnię.
– wyobraźnię uruchamia ruch, nie rejestrują wizualnej i słuchowej części prezentacji;
– żeby utrzymać uwagę, musi często zmieniać pozycję ciała i się poruszać;
– myślenie przychodzi mu łatwiej, gdy pozostaje w ruchu;
– swoje problemy rozwiązuje, będąc aktywnym fizycznie, choćby manipulując jakimś drobnym przedmiotem;
– czytanie nie jest ulubionym zajęciem kinestetyka;
– do zniesienia są teksty krótkie i mające wartką akcję;
– podczas czytania wierci się i porusza;
– kinestetyk często ma trudności z ortografią, musi napisać słowo, aby upewnić się co do poprawnej pisowni.;
– na początku bardzo szybko uczy się pisać, jednak gdy litery maleją i odległości między nimi maleją, wyniki nauki pisania pogarszają się;
– często jest impulsywny; kiedy się ucieszy, chętnie podskoczy z zadowolenia; kiedy ma dobry humor, chętnie się przytula i lubi dotykać,
– gdy kin estetyk wpada w złość, potrafi tupać, szturchać, rzucać przedmiotami i żywo wymachiwać rękami;
– jego reakcje są zazwyczaj błyskawiczne;
– nie jest odporny na wpływ otoczenia;
– podczas słuchania i mówienia żywo gestykuluje;
– kinestetyk nie nadaje się na powiernika, bo jest kiepskim słuchaczem;
– kiedy zmusza się go do dłuższego słuchania, szybko traci zainteresowanie;
– kiedy bierze udział w rozmowie stoi blisko swojego rozmówcy;
– mimo stosunkowo sporej dbałości o wygląd kinestetyk szybko przestaje wyglądać
schludnie – daje tu znać o sobie jego ruchliwa natura;
– na muzykę żywo reaguje ruchem, preferuje jednak rzeźbę, gdy może jej dotknąć;
– z reguły sztuka nie wywołuje u niego dużych emocji i nie lubi o niej rozmawiać;
– język kinestetyka wygląda następująco: trzeba nim potrząsnąć, gładko poszło, to jest
ciężkie do zrozumienia, to mi leży na wątrobie, ciepłe słowa, nie bądź taki miękki, szorstko
się z nim obszedł.
Należy pamiętać, że każdy z nas ma swój ulubiony kanał sensoryczny, ale przyswajamy
i przetwarzamy informacje wykorzystując również pozostałe kanały, czyli posługujemy się różnymi stylami na zmianę. Jeśli chcemy, aby nasze uczenie się było szybkie i nie sprawiało nam trudności, abyśmy mogli uczyć się efektywnie, powinniśmy otrzymywać nowe informacje zgodnie z najbardziej nam odpowiadającym stylem uczenia się. Mając wiedzę na ten temat sami świadomie możemy organizować sobie środowisko uczenia się, tak aby było dla nas najbardziej przyjazne. Styl uczenia się nie wpływa tylko na naukę szkolną, ale zdobywanie wiedzy i doświadczenia we wszystkich dziedzinach życia, w każdej sytuacji.
„Powiedz mi, a zapomnę, pokaż mi, a zapamiętam, pozwól mi zrobić, a zrozumiem.”
Konfucjusz
Jeśli chcesz rozpoznać własny styl uczenia się i dowiedzieć się więcej zachęcam do odwiedzenia strony: https://blizejsukcesu.pl/artykuly/szybkie-czytanie-inauka/rozpoznawanie-wlasnego-stylu-uczenia-sie-test/
Opracowała: mgr Wioletta Rymanowska, pedagog, doradca zawodowy